Η πρωινή βόλτα στα social media και στα ειδησεογραφικά site χθες επανέφερε μνήμες από μία άλλη Ελλάδα. Ήταν 23 Απριλίου του 2010, 14 ολόκληρα χρόνια πριν, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωνε από το Καστελόριζο την ένταξη της χώρας στα Μνημόνια. Ταυτόχρονα άλλαζε και η ζωή εκατομμυρίων πολιτών, μα κυρίως τα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς: των σημερινών τριαντάρηδων-σαραντάρηδων, της γενιάς των millennials, αυτών που βρίσκονταν στην πιο παραγωγική τους ηλικία ή στον προθάλαμό της.
Άνθρωποι και οικογένειες που είχαν κάνει ένα πλάνο ζωής είδαν ξαφνικά τα σχέδιά τους να ανατρέπονται. Τα Μνημόνια και οι πολιτικές που ασκήθηκαν δεν άργησαν να κάνουν παράγοντα της καθημερινότητας τη λέξη «εξαθλίωση». Η ελπίδα που έφερε η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς το 2015 και η πολύμηνη μάχη που δόθηκε τότε αντικαταστάθηκαν από την απογοήτευση και την οργή που προκάλεσε το πιο σκληρό πρόσωπο που έχει δείξει ποτέ η Ευρώπη. Σήμερα, με τη Νέα Δημοκρατία εν μέρει κυρίαρχη στο πολιτικό τοπίο, η ματαιότητα μοιάζει να κυριαρχεί σε αυτή τη γενιά, που επηρεάστηκε όσο καμία άλλη τα τελευταία 14 χρόνια.
Αυτό δεν είναι ακόμα ένα απαισιόδοξο πόνημα για χαμένες γενιές και ελπίδες. Είναι ένας φόρος τιμής στους ανθρώπους της ηλικίας μας, που συμβαδίσαμε στα πιο άγρια χρόνια της κρίσης, δώσαμε και δίνουμε κοινούς αγώνες, ζήσαμε και ζούμε τις ίδιες αγωνίες, έχουμε τις ίδιες ανάγκες και επιθυμίες.
Και μπορεί η 23η Απριλίου του 2010 να ήταν η απαρχή των Μνημονίων, αλλά υπάρχει δρόμος ακόμα για να χαρακτηριστεί «το Big Bang της χαμένης γενιάς των millennials». Κυρίως γιατί δίνουμε ακόμα μάχη για να μην είμαστε «χαμένη γενιά». Ήταν, όμως, σίγουρα το Big Bang της υπόλοιπης ζωής μας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το σήμερα και το αύριο, τις παρακαταθήκες, τη συλλογική εμπειρία και μνήμη που κουβαλάμε.
